“İlk fan kulübü ben kurdum!”

Akif Kara...Elvis sevgisini başkaları ile paylaşmak uğruna büyük uğraşlar vermiş, sonra bir ara tüm bu olaylardan kopmuş, ama seneler sonra yine aynı heyecanla kendi gibi hisseden insanlarla bir araya gelmiş biri...Seneler önce tanışarak yaptıklarına şahit olmuş biri olarak, onu tekrar bulup söyleşi yapmaktan büyük mutluluk duyduk.

Söyleşi: Korkmaz Uluçay (12 Kasım 2003)

......... / ..........

Elvis hayranlığın nasıl başladı, ilk ne zaman Elvis’ten haberin oldu?

Akif Kara: İlkokuldaydım, Küçükçekmece Cennet Mahallesi’nde oturuyorduk. Almanya’dan gelen komşularımız vardı. O ailede bir kız vardı, James Dean ve Elvis hayranıydı. Elvis’in resim albümlerini biriktirmişti, sonra Almanya’ya dönerken bu albümleri ablama bırakmıştı. Ben de daha çocuğum, bir hevesle bu resimlere, albümlere bakardım hep. Derken bir arkadaşımda Elvis’in iki tane şarkısının olduğunu öğrendim, kaseti aldım dinledim bir kaç günlüğüne . Hangi iki şarkıydı şu anda hatırlamıyorum. O vesileyle başlamış oldum.

Kaç yaşlarındaydın?

12-13 olsa gerek...

Elvis ölmüştü yani?

Evet...Sonra yine bir plakçıda gidip kasedini doldurttum: “Forever”...İlk yıllara ait pek çok güzel parça vardı burda...

Sonra, esas büyük olaya gelelim: fan kulüp kurmaya...Bu nasıl oldu?

O zamanlar Hey dergisi okuyorduk, oraya yazılar gönderiyorduk. “Mektup arkadaşı” köşesine ben “Elvis hayranları ile mektuplaşmak istiyorum” diye bir yazı yazdım. O yazı neticesinde bana Türkiye’nin dört bir tarafından mektuplar gelmeye başladı. Bursa’dan bir arkadaş telefon etti, hatta İstanbul’a geldi. Onunla böyle bir kulüp kurmaya karar verdik.

Neydi o arkadaşın ismi? Hala görüşüyor musunuz?

Mutlu Kamer...Artık görüşmüyoruz maalesef, kaybettik irtibatı.

O ilanı birden çok kez verdiniz herhalde, çünkü ben de seni o ilanla buldum?

Tabii...Senle buluştuğumuzda kulüp kurulmuştu çoktan...1986 falan ilk kuruşumuz olsa gerek...

O zamanlar internet falan yoktu şimdiki gibi. Ne yapıyordunuz, hep mektupla mı haberleşiyordunuz?

Tabii, şimdi çok daha kolay. O zamanlar hep mektup yazmak zorundaydınız. Benim haftada 30-40 mektup yazdığım olurdu. Ayrıca elbette İstanbul’da olmamız nedeniyle biz daha şanslıydık, herkes bizden istekte bulunuyordu. Maddi olarak bir külfet taşıyordu bu. Ben Mardin’e, Diyarbakır’a kaset gönderdiğimi biliyorum. Tabii bana da onlar gönderiyordu. Birbirimize resim, poster, kazak vb. mektup içine konabilecek aklınıza gelen her şeyi gönderip birbirimizin eksikliklerini kapatmaya çalışıyorduk.

Bir dayanışma vardı yani?

Vardı...Elvis sevgisi vardı en önemlisi...

Eskiden bizler henüz başka Elvisçiler ile buluşmadan önce hep şu duyguyu hissederdik: “Acaba bizim gibi başka Elvisçiler var mı?” Sizde de bu vardı herhalde...

Tabii, vardı. Bir de şu var: popüler bir şarkıcıyı değil, yıllar önce ölmüş birini dinliyorsunuz. Bu “başkaları var mı?” sorusu hep aklınızda oluyor. İşte bunun için dergiye yazmıştım ben.

Toplam kaç kişiyle yazışıyordun?

Haftada kaç mektup yazdığımı söyledim, toplamda bakarsanız belki 250-300 kişiden mektup gelmiştir. Rize’den Kırıkkale’ye kadar...Ama bu sürekli anlamına gelmiyor...Bir iki hafta yazıştıktan sonra devam ettirmeyen de oluyordu. Bunun yanında tabii uzun yıllar yazışarak –yüzyüze görüşmesek bile- birbirimizi tamamen tanıdığımız arkadaşlar da oldu.

Bu yazışmalar arasında ilginç şeyler de olmuştur mutlaka. Var mı unutamadığın şeyler?

Şiir yazanlar, hatıra defterinden yaprak gönderenler...Mesela Bursa’da bir kız arkadaşın hatıra defterine yazmıştım. Ayıp olmasın diye kısa şeyler yazıp yolladım. Aynı şeyi ondan da rica ettim. Şiir, espri, karikatür, resim ne isterseniz doldurmuş, aklına ne gelirse...Hala saklarım...

Hepsi duruyor mu mektupların?

Maalesef, çoğu gitti. Zaten o kadar çok şeyi istesen de biriktiremezsin.

Senle bir sene falan görüştük sürekli. Sonra seni pek göremedik, “evlendi, yurt dışına gitti” falan dediler.

Aslında yurt dışına gidecektim ama olmadı...Evlilik geldi geçti başımdan.

Oralara pek girmeyelim istersen. Peki, Elvis sevdasına ara verme hemen arkasından mı oldu bu olayların?

Hemen sonrasında değil...Ama özellikle şu son 4-5 yıl bir kesinti olmuştu diyebiliriz.

Biz seninle tanıştığımızda (1987) sen eczanede çalışıyordun. Şimdi tekstil sektöründesin. Ben de yakından biliyorum ki bu fan kulüp işi aslında bayağı masraflı iş, devamlı cepten veriyorsun...Biraz anlatsana o günleri...

Ben o zamanlar bir tek pazar günleri izinliydim ve nereye gideceğimi ve nasıl yetişeceğimi şaşırıyordum. Postane masrafım dünyaları tutuyordu. Kasetleri falan -kıyamıyorsun kaybolur diye- iadeli taahhütlü gönderiyorsun. Bunlar hep para, yani zor iş...Ama mutlu oluyorsun, çünkü öteki şehirlerden bekliyorlardı, oralarda hiç bir şey yok. Aslında burda da çok şey yoktu ama bize göre onlar tamamen kendilerini mahrumiyet bölgesinde hissediyorlardı. Devamlı bir beklenti içindeydiler. Ama tabii ben de onlardan bir şeyler aldım, bunu da belirtmek lazım. Yani şu anda sizin yaptığınız işi biz o zamanlar o günkü koşullarla yapmaya çalıştık, ama ne denli başarılı olduk bilemiyorum.

Ama “zaman içinde kopma oldu” diyorsun tüm bu insanlarla?

Evet, çünkü zaman geçiyor, okulu bitirenler, evlenenler, yurt dışına gidenler vb...Ama Elvis’i unutanlar azdır diye düşünüyorum. “Unuttum artık” dese bile Elvis insanın içinde bir yerde kalır.

Şimdi son dönemde tekrar bir canlanma oldu diyorsun sende?

Evet, ikinci bahar(gülüyor)...Şimdi eskisi gibi zor da değil, bir bilgisayarın başına geçtiğin zaman, ne var ne yok önüne geliyor Elvis’le ilgili. Tabii senin gibi hazır edenler olduktan sonra (gülüyor)...Eskiden Türkçe bir yazı bulmak hakikaten zordu...

Klasik sorumuzu sana da sorayım: Sevdiğin Elvis şarkıları hangileri?

Şimdi aslında, bir kaç isim söylemek az gelir...Ama It’s Now Or Never, Moody Blue, Little Darlin’...Ağırlıklı olarak son yıllarına ait şarkılar aslında...1968-77 arası bana daha bir güzel geliyor. Ses, fizik ve giyiniş olarak çok beğenirim. Bir ihtişam vardır görünüşünde.

Biz senle o zaman bazı kayıtları değiş-tokuş yapmıştık. Mesela “From EP Boulevard” kaydını ben senden almıştım. Senelerce “Love Coming Down” şarkısını yarım dinledim, çünkü kaset orda bitiyordu. (Gülüşmeler)

Bu tip şeyler çok olurdu. Elvis’le ilgili şeyler bugüne göre çok daha azdı. Plaklar elbette en önemli şeydi. Bunları arıyor ve alıyorduk ama aldığımız kadar da alamadığımız şeyler oluyordu. Çünkü plakçılar herşeyi satıyorlardı ama iş Elvis’e gelince o plakları satmaz sadece kayıt yaparlardı. Onları ayrı bir köşeye koymuşlar, onlar satılık değil...Çok da güzel plaklar oluyordu yurt dışından getirilmiş; gözümüz kalırdı açıkçası...

O günlerde yapmak istediğin ama içinde ukte kalan bir şey var mı Elvis’le ilgili?

Bir arabam olsun isterdim plakası Elvis olan...O zamanlar görmüştüm bunu gözümle, yapamamıştım...Sonra Nişantaşı’nda büyük bir yer olsun, tüm Elvisçiler toplanıp Elvis dinleyelim diye içimden geçirirdim. Olmadı ama...

Mektup dışında benim gibi yüzyüze karşılaştığın kaç Elvisçi oldu?

Çok değil, 10 kişi falan...Geri kalanlarla hep mektuplaşıyorduk...Başka şehirlerden gelenler oldu tabii, hatta biriyle Sezen Cumhur’un evine gittik, maalesef evde yoktu görüşemedik. Sezen Bey benim çalıştığım Eczane’ye gelirdi, hemen Elvis’in kasetini koyardım. Üzerimde hep Elvis T-Shirt’ü olurdu...Sonra Neco gelirdi yine...Ama hiç etraflıca konuşamadım...

Plak yanında sende çok miktarda kaset vardı, onlar duruyor mu hala?

300 tane falan kaset vardı, duruyor çoğu ama tabii şimdi CD olayı olduğu için pek rağbet görmüyor. Ama o plakların hali bambaşkaydı, o cızırtı bile insana başka bir heyecan veriyordu. LP kapakları başka bir haz verirdi.

Şimdi bu “download” olayından sonra falan eskisi gibi koleksiyon yapan pek çıkmıyor, ne dersin bu konuda?

Koleksiyon yapmak için vaktin olacak, çok seveceksin herşeyden önce. Plakları toplayıp bu duruma getirmek herkesin yapacağı iş değil, uğraşamaz. Koşturacaksın, zahmetli iş.

Şimdi bir şey soracağım ama istemezsen yazmayız. Fan kulübü Bursa’daki arkadaşla “sen” kurdun, değil mi? Geçen sene başka bir sitede “başka” biri ben kurdum diyordu ve senin adın bile geçmiyordu.

Bunun ispatı var zaten (Hey’de çıkan yazıyı gösteriyor). O “başka” biri dediğin arkadaş da bu ilan üzerine beni gelip bulmuştur. Zaten beni herkes öyle bulmuştur Hatay’daki de, Siirt’teki de...İki şubemiz vardı: İstanbul ve Bursa...Öyle başkan, başkan yrd. falan gibi ünvan falan da yoktu, gerek de yoktu...

Neyse...O zamanlar İngiltere’deki iki kulüp çok gündemdeydi ve onların dergileri gelirdi üye olanlara; Official Fan Club ve Elvisly Yours...Sende de vardı bunlardan.

Evet, onlardan toplardım. Güzel dergilerdi.

Benim yaptığım gibi Elvis’le ilgili her yazıyı vb. toplayıp güzel bir albüm yapmışsın. Biraz anlatsana onu.

Bu albüm benim için çok değerli...Onları biriktirmek için yağmurda Eminönü’nden Nişantaşı’na yürüdüğümü bilirim. Hasta olmuşumdur bunların peşinde koşarken. Ufacık bir yazıyı almak için nerelere gider, ne zahmetler çekerdim. O albümü doldurmak 15 yılımı almıştır.

Seninle kısa bir süre önce tekrar buluştuk, üyemiz oldun, çok mutlu olduk seni tekrar görmekten. ElvisTürk üyeleri için bir şeyler demek ister misin?

Valla, hakikaten güzel bir şey...Zamanında ben de çok uğraştım, şimdi böyle hazıra konmak gibi oluyor (gülüyor)...Şunu söyleyeceğim: topluca Elvis’i dinlemek, izlemek bir başkadır. Paylaşmak önemlidir. Yani toplantılar falan olunca kimse ihmal etmesin, gelsin. Bunlardan biri de ben olacağım. Tek başına seyretmek , aynı zevki paylaştığın birinin yanında seyretmek kadar güzel değildir. 13 yaşımda bir yeğenim var, benden bulaştı ama görmelisin, beni tekrar o ateşledi. Bende Elvis sevgisi külleneceğine tekrar alevlendiğine göre bir daha da bitmez demek ki... Türkiye’nin her yerinde Elvis hayranı vardır. Tanımayan da yoktur.

TRT Radyo I, eski NTV-Radyo senaryoları, Radio Time, Metro FM, Rock FM, Joy FM, Radyo 9 Eylül... ELVIS'in olduğu tüm radyo programları...

Wallpaper